15. ПРОСТИЙОТ ЧОЕК И КАДИЯТА
Си бил еден чоек и си идел от водейнца со едно магаре натоарено со брашно. На енно место се делале потишчата. Чоекот му рекол: "Уш, магаре, згора, я кь' ода здола." Той ошол дома и му рекол: "Альне дойде магарето?" Магарето идело, идело и го изел волкот. Той ошол да го барат магарето. А еден друг чоек видел кой го яйт магарето волкот. Стопанот от магарето му рекол: "Аль го виде магарето мое?" А той го поиграл: "Магарето твое се стори кадия."
Той ошол дома, зел една зобница полна со зоб и му ошол на вратата от кадията и му занишал зобницата. А на кадията му се сторило оту се пари, се поднаведил да видит зобницата. Той го фатил за шия и фатил да го тоарит. Другите, шо биле тамо, фатиле д' 'о бранет. Той велит: "Магарето мое е." Не го пушчал. Едвай г' отбраниле.
=============================
© Електронно издателство LiterNet, 22.03.2008
Сборник от български народни умотворения. Т. 2. Приказки и предания. Съст. Кузман Шапкарев. Под редакцията на Тодор Моллов. Варна: LiterNet, 2008
Други публикации:
Сборник от български народни умотворения. Съст. Кузман Шапкарев. Т. 1-6 (в 9
кн.). София, 1891-1892; 2 изд. - В 4 тома. София, 1968-1973.