* * *
Славейте Бога, дружина!
Къде пъта пътувахме, къде стана станувахме,
тъмни нощи преминахме, кални друми прегазихме,
та стигнахме на Кена пикена, царска болярска трапеза.
Там заварихме нашего брата, че ядеше и пиеше,
и Богу се молеше - да му даде Бог юнаци коледници.
Бог му даде юнаци коледници.
Колко го развеселихме, повече го заглушихме.
Ама он си беше па рад и весел.
Какво да ни дари и благослови?
Дванайсе пещи печени хлябове,
кантар сирене, брава месо, ведро вино.
А ние какво да го дариме и благословиме?
Да му са воловци оратни, боритни, та подвоитни;
да му са кравици столитни, боритни, та подвоитни;
да му са овчици ягнитни, боритни, та подвоитни;
да му са козици яритни, боритни, та подвоитни;
да му са кобилки жребитни, боритни, та подвоитни;
да му са кошерци роитни, боритни, та подвоитни;
по поле бързи, по гора вещи...
Що ни гонеше, избегнахме,
що гонехме - настигнахме.
Стигнахме Млади Бога и Свети Йована -
на широка дела, под висока ела,
че си дел делеха сребро и злато.
Какво да ни дарят и благословят -
кому дел лъжичка, кому паничка,
а на нашего брата ока и половничка.
Кой го взе у шепа, кой го взе у пола -
нашия брат натовари мали кола,
упрегна мали воловци.
Доде дома да доде, колца му скръцнаха, воловце му ревнаха,
па го закараха у къщи, и отдалече на макя си ока:
"Излез, мамо, да стовариме сребро и злато!"
А макя му шут-бут по къщи, на деца вода да даде,
на деца хлеб да даде,
а златото се ляло и ковало, и през прага им преляло,
като водица под воденица, като заман около Ивановден!
(всички: "Амин! Амин! Амин!")
Тая вита колачина, коя е ръка разтривала, разтривала, размивала,
за нея са доождали от девето до десето село
за кумица старосватица.
Она се е носила, подносила като орел висине, като риба дълбине,
като пеня по море, като кукувица с ясни гласи по дълбоки долове.
Тая парица, ако е медна - медни ви кошерци;
ако е златна - злато ви се е ляло, ковало и през прага преляло!
Това зрънце премито, претрито, у нивица сейнато;
у по-малка нивица - кръстчец до кръстчец,
у по-голяма нивица - копнец до копнец,
та добър юнак с голям боздуган да не може да го прехвърли.
У нивата грешчица,
у грешчица - крушчица,
у крушчица - люлчица,
у люлчица - синчец като златен кръстец,
та расъл, та порасъл,
та баща му го пратил по дълбоките долове, по белобоките кози,
а он не одил по дълбоките долове, по белобоките кози,
а одил по студените кладенци, по църнооките моми -
като баща му у млади години!
(всички: "Амин! Амин! Амин!")
Това повесъмце, да е дълго като ела
да е меко като свила, да е главесто като пръшав тупан,
да е семенато като морето с песъко,
та живи циганчета да се качват, мъртви да падат,
гром-полом по земи да правят!...
Колко са шарковци, писковци,
толку да ви даде Бог мили синковци,
по-нагъсто мили синковци, по-наредко мили дъщерки,
че мили синковци на врани коне яздили,
на сини седла седели, чужд добив добивали, нийния не изпущали.
А мили дъщерки по игла износили, и пак надвивали!...
Ама нека са живи на макя и на баща,
да ги отчуват, да ги отгледат,
да ги оженят, па да отидат на госкье,
па да седат като на тръне и на гложье!
(всички: "Амин! Амин! Амин!")
Тая момица седнала да бърка качамак.
Нозете й от восък, ръцете й от сламки,
със лико се препасала.
Нозете й се стопили, ръцете й изгорели,
ликото се скъсало, мома се осрамила.
Па нека е жива на макя и на баща,
да я оженат, и на госкье да седат като на тръне и на гложье.
(всички: "Амин! Амин! Амин!")
=============================
© Електронно издателство LiterNet, 16.12.2008
Български коледни благословии. Съставителство и редакция Тодор
Моллов. Варна: LiterNet, 2005-2010.